Św. Ignacy uczniem był św. Jana Ewangelisty, i przez niego został wyświęcony na kapłana, a później na biskupa Antiochii Przez lat 40 kierował tutaj owczarnią Chrystusową, z wielkim zapałem i gorliwością. — Przez apostołów w teologii wyćwiczony, karcił heretyków i nowinkarzy, którzy skazić usiłowali naukę Chrystusa. Wielkiej zażywał powagi w całym kościele, radzono się go więc w wątpliwych wypadkach. Napisał 7 listów, w których wyjaśnia prawdy wiary, wskutek czego zalicza się do apostolskich Ojców kościoła. — Kiedy cesarz Trajan, jadąc na wyprawę przeciw Partom wstąpił do Antiochii wskazano mu św. Ignacego, jako wroga bożków państwowych. Kazał go stawić przed swe oblicze, i pyta: „Dlaczego zowią cię Bogonośnym?” Odpowiedział: „Gdyż Chrystusa w sercu mem noszę. Każdy kto czyni podobnie, tak samo może być nazwanym.” Począł mu cesarz tłumaczyć, że obok Chrystusa, może w sercu swym nosić także państwowe bożki, co gdy uczyni łaskę sobie jego zjedna. — Wytłumaczył św. Biskup cesarzowi, że kamienny bałwan nie może być Bogiem, a zmarli i żyjący cesarzowie. którzy każą się bogami nazywać, grzesznymi i występnymi są ludźmi. Robił mu też wymówki, iż spokojnych chrześcijan prześladuje. — Rozgniewał się Trajan, kazał św. Ignacego okuć kajdanami, zawieść do Rzymu, i tam w czasie igrzysk rzucić, głodnym lwom na pożarcie. Bał się w Antiochii umęczyć św. biskupa, aby nie wzburzyć przeciw sobie mieszczan, którzy go czcili i szanowali. — Jechał tedy św. Ignacy do Rzymu i wiele srogich udręczeń znosił od żołnierstwa. Gdy odpoczywali w Smyrnie, płakali nad jego losem chrześcijanie, ale on ich pocieszał i prosił, aby mu nie zazdrościli tego szczęścia, iż dla Chrystusa będzie umęczonym. — Do Rzymian zaś pisał z drogi: „Jam jest pszenica Boża, niechaj w zębach lwów i tygrysów będę zmielony, abym był czystym chlebem Chrystusowym”. — Zbiegł się Rzym cały na igrzyska. gdy ogłoszono, że sławnego biskupa Antiochii. porzucą głodnym lwom na pożarcie. Gdy stanął w cyrku rzekł: „Nie myślcie Rzymianie, jakoby wyrok cesarza był dla mnie karą, śmierć dla Chrystusa jest największą dla mnie chwałą, i prędzej mnie z nim połączy. Puszczono lwy, które w jednej chwili rozszarpały i pożarły świętego starca. Kilka pozostałych kości zabrali chrześcijanie i odesłali do Antiochii Później sprowadzono je do Rzymu, i złożono w kościele św. Klemensa.

Punkty do rozmyślania.

Św. Ignacy tak w listach swoich pisze: — Nie dość jest zwać się chrześcijaninem, ale czynem trzeba okazać, że się nim jest w rzeczywistości. Nie zewnętrzny wygląd czyni wyznawcę Chrystusa, ale stałość w wierze i cnocie, i odporność na pokusy wszelakie.

Pragnę tego aby mnie bestie co rychlej pożarły. Ja wiem co mi zdrowo! Ogień, krzyż, bestie, rozsiekanie, ćwiartowanie, kości łamanie, członków ucinanie niech na mnie przyjdzie — byłem tylko miał Jezusa.

Modlitwa.

O św. Ignacy, biskupie i męczenniku, któryś przez ulubionego ucznia Chrystusa, św. Jana apostoła, do wielkiej miłości Zbawiciela zachęconym został, uproś nam u Boga tę łaskę, abyśmy Chrystusa również gorąco kochali i według jego przykazań żyli. Amen.