Jan Eudes urodził się 14.11.1601r. w chłopskiej rodzinie w Ry w Normandii . Po ukończeniu nauki szkolnej Jan wstąpił do kolegium jezuickiego w Caen. . Znajomość języka łacińskiego opanował w tak doskonałym stopniu, że mógł się nim posługiwać na równi z językiem ojczystym. Jako wzorowy uczeń został przyjęty do Sodalicji Mariańskiej. Po ukończeniu kolegium w 1623 r. wstąpił do głośnego wówczas we Francji „Oratorium Jezusa”. Przyjął go sam założyciel tej instytucji, kardynał Piotr de Berulle, wówczas najwyższy autorytet religijny we Francji. W dwa lata później Jan przyjął święcenia kapłańskie (1625)
W 1627 r. powrócił do Argentan, kiedy dowiedział się, że panuje tam zaraza. Niósł więc pomoc chorym – zakażonym. Następnie został przeniesiony do Caen. Powierzono mu obowiązki wędrownego kaznodziei, by głosił rekolekcje i misje podczas Świąt i Odpustów . Tę wyczerpującą pracę prowadził przez 44 lata (1632-1676). Za podstawę nauczania obrał sobie Katechizm. Systematycznie uczył prawd Wiary i moralności tak dzieci, jak i dorosłych, chłopów jak i mieszczan. Co roku przeprowadzał 3 – 4 misje _ a każda z nich trwała od 4 do 8 tygodni. Przez całe swoje życie przeprowadził ponad 100 misji.
W ciągu kilkudziesięciu lat przemierzył całą Normandię, Bretonię i część Burgundii.
Wielu kapłanów i wiele sióstr zakonnych poddało się pod kierownictwo duchowe X Jana Eudes.
Za poradą swego spowiednika Jan wystąpił z Oratorium (1643) i postanowił założyć własne zgromadzenie misyjne Jezusa i Maryi (Congrégation de Jésus et Marie (fr.)) dla nauczania i katechizowania ludu, bardzo zaniedbanego duchowo ! Ponieważ wyróżniał się szczególnie nabożeństwem do Najświętszego Serca Jezusa i Niepokalanego Serca Najświętsze Maryi Panny, cześć dla tych Serc szerzył niestrudzenie słowem i pismem. Założył wiele seminariów duchownych w diecezjach, w których ich jeszcze nie było, mimo bardzo surowych zaleceń soboru trydenckiego (1545-1563), aby takie zakładać: w Coutances (1650), w Lisieux (1653), w Rouen (1658), w Evreux (1667) i w Rennes (1670) skąd wyszło wielu gorliwych Kapłanów. Seminaria te prowadzili jego synowie duchowi.
W swoich wędrówkach po Francji zauważył, że w miastach szerzyła się rozpusta. Wiele młodych niewiast i dziewcząt w tego rodzaju życiu widziało jedyną dla siebie szansę zdobycia zarobku. Ciągłe wojny i zamieszki, zarazy i pożary powiększały nędzę, która pchała kobiety w ramiona rozpusty.
Jan stworzył więc nową, żeńską rodzinę zakonną do opieki nad upadłymi dziewczętami pod nazwą Sióstr Matki Bożej od Miłości. Tego rodzaju inicjatywa była potrzebna, gdyż nowy zakon otworzył swoje placówki w Caen (1642), w Rennes (1673), w Hennebont (1676) i w Guingamp (1676). Papież Aleksander VII zatwierdził zakon bullą w 1666 roku.
Jan znajdował też czas na twórczość pisarską. Do najcenniejszych jego pism należą Królestwo Chrystusa (1637), Katechizm misyjny (1642), Kontrakt człowieka z Bogiem przez Chrzest święty (1654), Pamiętnik życia kościelnego (1681), Dobry spowiednik ( 1666) i Kaznodzieja apostolski (1685). Niektóre z tych dziełek ukazały się w druku dopiero po jego śmierci.
Święty Jan Eudes położył wielkie zasługi w propagowaniu nabożeństwa do Najświętszego Serca Pana Jezusa i Niepokalanego Serca Jego Matki. Jako pierwszy zaczął publicznie rozszerzać to Nabożeństwo, m.in. przez rozdawanie wśród ludu i duchowieństwa obrazków i obrazów Najświętszych Serc, modlitw i pobożnych wezwań . U biskupów poszczególnych diecezji otrzymał zezwolenie na obchodzenie święta Najśw. Serca Pana Jezusa (20 października) i Serca Niepokalanego Maryi (8 lutego). Ułożył do tekstu Mszy świętej i brewiarza osobne czytania i hymny. Rodziny zakonne, które założył, oddał pod opiekę Serca Maryi i Jezusa. Jako hasło i codzienne pozdrowienie wprowadził do swoich klasztorów: Zdrowaś, Serce Najświętsze! Zdrowaś, Najukochańsze Serce Jezusa i Maryi! Nabożeństwo to szerzył przez misje urządzane przez siebie i swoich synów duchowych. Nakazał odprawiać je w seminariach, które prowadził jego zakon. W r. 1650 św. Jan założył bractwo Serca Jezusa i Maryi. W Coutance wystawił pierwszy kościół ku czci Najśw. Serca Pana Jezusa i Najczystszego Serca Maryi.
Właśnie ta akcja przysporzyła mu zarazem najwięcej cierpień. Naraził się bowiem jansenistom. Oratorianie, z których szeregów wystąpił, także nie mogli mu tego darować. Posądzono go o herezję. Doszło do tego, że król nakazał mu usunąć się z Paryża. Św. Jan bronił się. Przekonywał gorąco , że teologicznie nabożeństwo to nie jest błędne, a z powodów duszpastersko- ascetycznych ma wielkie znaczenie. Pan Bóg czuwał nad tym dziełem.
Znaleźli się dygnitarze, którzy udzielili poparcia tej zbożnej inicjatywie. św. Jan Eudes dla ostrożności oddał teksty liturgiczne, ułożone przez siebie, do przeglądu wybitnym teologom. Ci je zatwierdzili (1670). W 1672 roku Św. Jan Eudes wysłał pismo do 6 domów swojego zgromadzenia męskiego, w których polecił obchodzić święto Serca Pana Jezusa (20 października) jako święto patronalne zgromadzenia. W tym samym liście polecił równocześnie, by uroczystość tę poprzedziła uroczystość Serca Maryi (8 lutego). Za eudystami poszły z wolna inne zakony. Święto Serca Pana Jezusa przyjęły m.in. benedyktynki od Najświętszego Sakramentu (1674) i benedyktynki z Montmartre (1674). Po śmierci Jana w 1681 r. ukazało się w druku dziełko Przedziwne Serce Najświętszej Matki Bożej, w którym Jan wyłożył naukę dotyczącą tego nabożeństwa. Nosił się z myślą wydania podobnej pracy o Najświętszym Sercu Jezusowym, ale śmierć przerwała mu przygotowanie pracy.
Zmarł w Caen 19 sierpnia 1680 r. Jego beatyfikacja miała miejsce 25. IV. 1909 r. a dokonał jej św. Pius X.
– Uroczystej kanonizacji dokonał jego następca, Pius XI, w roku świętym 31 maja 1925 r.
