5.VII Św. Antoniego Marii Zaccaria
Antoni urodził się w Cremonie (Lombardia, Włochy) w grudniu 1502 roku.
Kilka miesięcy po urodzeniu stracił ojca (Lazzaro). Pozostał pod czułą opieką matki, Antoniny Pescaroli, która owdowiała w wieku zaledwie 18 lat. Po ukończeniu lokalnych szkół Antoni udał się do Padwy, gdzie zwieńczył studia medyczne doktoratem (1520-1524). Studiował tam również filozofię. Następnie powrócił do Cremony i jako świecki podjął się katechizacji ubogiej młodzieży w kościele św. Witalisa, który stał obok pałacu rodziny Zaccaria. Jednocześnie intensywnie pracował nad własnym uświęceniem. Pod kierunkiem dominikanów podjął studia teologiczne. Zajął się biblistyką i studiowaniem pism Doktorów Kościoła, zwłaszcza ś. Tomasza z Akwinu.
W 1528 (lub styczniu 1529) przyjął święcenia kapłańskie. Nadal pozostawał w bliskim kontakcie z dominikanami. Z tego zakonu wybrał swojego nowego kierownika duchowego – Battistę Carioni da Crema (zaprzyjaźnionego z Savonarolą). Z nim i z poznaną przez niego Ludovicą Torelli w 1531 r. udał się do Mediolanu i dołączył do oratorium „Wiecznej Mądrości”, które założyła przy klasztorze sióstr augustianek Archangela Panigarola. Po jej śmierci bractwo zaczęło upadać. Pod kierunkiem Antoniego nabrało ono nowego rozmachu. Co więcej, przerodziło się w trzy rodziny zakonne, które poświęcił on świętemu Pawłowi: „Synowie św. Pawła”, zatwierdzeni przez Rzym pod nazwą „Kleryków Regularnych św. Pawła Ściętego”; zakon żeński „Aniołów św. Pawła Nawróconego” i świeckich – „Mężów Pobożnych św. Pawła”. Największą sławą okrył Antoniego zakon męski, który od kościoła św. Barnaby, przy którym się zawiązał, otrzymał nazwę barnabitów, których zatwierdził papież Klemens VII w 1535 roku. Zakon żeński otrzymał zatwierdzenie od papieża Pawła III w 1543 roku. Siostry zwano barnabitkami. Poza tym Św. Antoni Maria Zaccaria założył 3. zakon barnabitów, dla świeckich.
Kolejne lata Św.Antoni spędził w Mediolanie, gdzie założył domy swoich placówek. Wspierał go biskup Mediolanu, św. Karol Boromeusz, z którym napisał regułę dla swojego zgromadzenia. Aby zachęcić mieszkańców Mediolanu do nawrócenia, zorganizował akt publicznej pokuty. Pokutnikom przewodzili jego duchowi synowie i córki. Miało to pozytywny wpływ na ludzi, którzy licznie przyłączyli się do tej praktyki publicznego pokutowania przed Panem Bogiem za swoje masowe odstępstwa od wiary.
Dla ożywienia ducha religijnego Antoni wprowadził praktykę „15 piątków”. — —
– Na dźwięk dzwonów o godzinie, w której Pan Jezus poniósł śmierć, w kościołach zbierał się lud. Tam odbywało się nabożeństwo z kazaniem pasyjnym. Pragnieniem Antoniego było, aby wiernym stale przypominać, jaką ceną zostali odkupieni, i aby według tego kształtowali swoje życie chrześcijańskie. Dlatego też nabożeństwa te były połączone ze spowiedzią. Antoni wyróżniał się także szczególnym nabożeństwem do Eucharystii. Wbrew przyjętemu i zakorzenionemu wtedy zwyczajowi zachęcał wiernych do częstej, a nawet codziennej Komunii świętej.
Św. Antoniemu przypisuje się również wprowadzenie 40-godzinnego nabożeństwa adoracji Najświętszego Sakramentu, wystawionego w monstrancji.
Wyniszczony pracą apostolską, zmarł w Cremonie, w domu swojej matki, 5 lipca 1539 r., w wieku zaledwie 37 lat. Jego ciało pochowano w Mediolanie w kościele św. Pawła, należącym do barnabitów. W roku 1891 przeniesiono je do kościoła św. Barnaby. Do dziś gromadzi się przy jego grobie wielu pielgrzymów.
Kanonizacja Antoniego odbyła się dopiero 27 maja 1897 roku. Dokonał jej Papież Leon XIII.
