Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus i Matka Boża Królowa Polski!

Święty Stanisław Biskup i Męczennik jest Głównym Patronem Polski, więc winien być dla nas szczególnym przykładem postępowania. Jego ziemskie pielgrzymowanie zaczęło się w Szczepanowie między Brzeskiem a Tarnowem, pochodził zatem z Ziemi Krakowskiej. Po­chodził ze szlachetnej rodziny, która jednak była bezdzietna. Dzięki długim i wytrwałym modlitwom Bogna powiła chłopca, któremu nadano imię Stanisław. Oddany w służbę Kościołowi uczył się w Krakowie i Paryżu. W 1072 roku, gdy miał 42 lata, został wybrany na biskupa Krakowa po zmar­łym Lambercie.

Święty Stanisław opowiedział się zdecydowanie po stronie papieża św. Grzegorza VII, a przeciw cesarzowi Henrykowi IV. Oznaczało to wsparcie dla gregoriańskich reform, czyli walki z inwestyturą (nadawaniem godności kościelnych przez władze świeckie) i nikolaityzmem (małżeństwa księży). Święty Stanisław uznawał również, że władze państwowe winny prze­strzegać zasad Bożych w życiu publicznym. Stąd wziął się konflikt z królem Bolesławem Śmiałym, który ponad miarę karał swoich rycerzy za nieposłu­szeństwo.

Święty Stanisław stanął otwarcie w obronie sprawiedliwości i napiętnował publiczną niemoralność i okrucieństwo króla. Spotkała Go za to śmierć. Gdy odprawiał Mszę świętą w kościele św. Michała Archanioła na Skałce napadli na Niego słudzy królewscy, ale nie zdołali zabić świętego. Dopiero Pomazaniec Boży król Bolesław Szczodry zabił króla uderzeniem w potyli­cę. Działo się to Roku Pańskiego 1079.

Po zabiciu ciało świętego zostało rozczłonkowane (lecz nie poćwiartowa­ne) i rozrzucone, ale ptaki zebrały je razem. Król zapłacił za to zabójstwo straszliwą cenę. Podniesiono przeciw niemu bunt i musiał uciekać z Kraju. Zmarł na wygnaniu na terenie Chorwacji pokutując za swój czyn.

W 1253 roku papież Innocenty IV wyniósł św. Stanisława do chwały ołta­rzy, nieomylnie Go kanonizując 17 września w Bazylice św. Franciszka w Asyżu.

Piękną tradycją polskich królów była pielgrzymka do grobu św. Stanisława zaraz po koronacji na znak pokuty za grzech poprzednika. Jedynym królem który tego nie uczynił zaraz po koronacji, był Stanisław August Poniatow­ski. Dopiero po pewnym czasie naprawił swój błąd, ale nie na wiele się to przydało – król abdykował w 1795 roku, co oznaczało koniec dawnej Pol­ski. Po przeszło ośmiuset latach istnienia naród polski stracił samodziel­ność państwową.

Zanim to jednak nastąpiło, w 1765 roku Stolica Apostolska zezwoliła by w Rzeczpospolitej Obojga Narodów (jako pierwszym kraju na świecie) cele­browano we wszystkich kościołach święto Najświętszego Serca Pana Jezu­sa. W tym roku obchodzimy również setną rocznicę poświęcenia Polski Najsłodszemu Sercu Pana Jezusa na Małym Rynku w Krakowie. Warto pamiętać o tym, a zwłaszcza w czerwcu gdy to poświęcenie zostało doko­nane.

W tym natomiast miesiącu módlmy się codziennie litanią loretańską wraz z wezwaniem Królowej Polski (to wezwanie wprowadził do litanii na tere­nie Polski papież Benedykt XV w styczniu 1920 roku), by nasza Władczyni ulitowała się nad udręczonym narodem polskim i całą ludzkością.

Z kapłańskim błogosławieństwem, ks. Rafał Trytek ICR

Biuletyn czcicieli św. Marii Goretti

Numer 5 (15) Maj 2021