Tymoteusz rodem był z Lustry, w Małej Azji. Jakkolwiek ojciec jego był poganinem. ale matka jego była chrześcijanką, i w chrześcijańskiej wychowała go wierze. Gdy św. Paweł z Barnabą przyszedł do Listry, poznał gorliwość, skromność i stateczność Tymoteusza, wziął go sobie jako towarzysza w dalszej podróży misyjnej, i jako pomocnika w głoszeniu Ewangelii. — Tymoteusz dzielnie dopomagał św. Pawłowi w jego apostolskich pracach, stąd chwali go często w listach swoich, nazywając go synem wiernym i najmilszym. Gdzie potrzeba było wzmacniać w wierze gminy chrześcijańskie, tam apostoł wysyłał Tymoteusza, aby nowo nawróconym przypominał naukę Chrystusa, i utwierdzał w niej chwiejnych i lękliwych. – W nagrodę za trudy i prace wyświecił go św. Paweł na kapłana, a później na biskupa, i powierzył mu w Efezie rządy kościoła. Pisał też do niego dwa listy w których otwarcie przyznaje sie do wielkiej miłości, jaką miał do Tymoteusza. Żal mu, że go nie miał przy sobie, gdyż był mu w pracy pomocą i pociechą, ale dla potrzeby kościoła zostawił go w Efezie. Pouczał wreszcie w tych listach jakim powinien być biskup i kapłan dla Indu. Bądź czujnym we wszystkim i pracuj, czyń kaznodziejskie dzieło i wypełniaj swoją powinność. — Po umęczeniu św. Pawła, jeszcze przez lat 30 sprawował urząd biskupi Tymoteusz w Efezie umacniając chrześcijan, a nawracając pogany ku prawdziwej religii. — Widząc poganie, że upada ich sprawa i cześć dla bogini Diany, której wspaniałą postawili świątynię, — starali się ożywić swe bałwochwalstwo, wprowadzając ofiary całopalenia z ludzi, publiczny nierząd i inne sprośności. Nie mógł na to spokojnie patrzyć św. Tymoteusz, więc gdy ciągły tłumy na przypatrywanie się sprośnym igrzyskom, z krzyżem w dłoni zagrodził im drogę, nawoływał do opamiętania, i wskazywał całą ohydę i obrzydliwość podobnych obrzędów religijnych. Nie posłuchali czcigodnego biskupa bałwochwalcy, lecz oburzeni, że śmiał krytykować ich obrzędy, rzucili się nań, i ubili go na śmierć kijami i kamieniami, dnia 24 stycznia 97 r. — Ciało jego ze czcią pochowali chrześcijanie, a później cesarz Konstancjusz przewiózł je do Konstantynopola.

Punkty do rozmyślania.

Św. Tymoteusz chociaż nie miał święceń duchownych, już pomagał św. Pawłowi w głoszeniu Ewangelii.

Podobnie i w naszych czasach, gdy mało jest kapłanów, a wioski oddalone są od kościoła parafialnego, powinni ludzie świeccy wspomagać duchowieństwo, za przyzwoleniem ks. proboszcza, uczyć dziatwę i dorosłych katechizmu, i wpajać w nich miłość religii i swego obrządku.

Cierpliwie, łagodnie, spokojnie ale wytrwale, rodzice, nauczyciele i przełożeni powinni wpajać dziatwie i służbie zasady religijne, i obowiązki chrześcijańskie.

Modlitwa.
Wszechmogący Boże, racz wejrzeć na naszą słabość i niedoskonałość, i wspomóż nas laską swoją, a- byśmy mogli siebie zbawić, i drugim według możności do zbawienia swej duszy dopomóc. Amen.