O dniu św. Józefa 19 marca spotykamy pierwszą wzmiankę dopiero w dwóch odpisach „Martyrologium Hieronimitanum“, pochodzącego wprawdzie z V wieku, ale w redakcji z IX wieku z klasztoru na wyspie Reichenau, skąd można wnioskować, że ten potężny klasztor pierwszy w IX wieku wprowadził jego cześć. Od XIII wieku zaczęły czcić św. Józefa cechy cieśli jako swego patrona, do czego też przyczyniły się niebawem zakony, zwłaszcza Karmelitów i Franciszkanów, ale rozwój nastąpi! dopiero pod koniec wieków średnich. Cześć świętych oparta była na głębszym psychologicznym podłożu. Początkowo wielbiono tylko męczenników, w okresie wojen krzyżowych przede wszystkim świętych rycerzy, ze św. Jerzym, patronem krzyżowców na czele, a św. Józefa dopiero wtedy, gdy nauczono się czcić pracę ręczną, mianowicie kiedy cechy rzemieślników przychodzące do zamożności i znaczenia, zaczęły budować swe kaplice i ołtarze. Do czci św. Józefa przyczynił się wiele w pierwszej połowie XV wieku św. Bernardyn ze Sieny, a w XVI w. św. Teresa z Avili, pozostawiając niejako w spu- ściźnie nabożeństwo do Niego zakonowi Karmelitańskiemu. W mszale rzymskim uroczystość św. Józefa 19 marca umieszczono dopiero za papieża Sykstusa IV (1471—84). Grzegorz XV w r. 1621 uczynił ten dzień uroczystym. W r. 1847 Pius IX wprowadził uroczystość drugą, mianowicie Opieki św. Józefa przeznaczając na nią trzecią niedzielę po Wielkanocy, a tenże papież w r. 1870 ogłosił św. Józefa za Opiekuna całego Kościoła.
Święty Pius X, który sam miał imię chrzestne Józef, w r. 1909 zatwierdził Litanię o nim, używaną dawniej tylko do prywatnego nabożeństwa, a święto Opieki św. Józefa przeniósł na trzecią środę po Wielkanocy, dodając oktawę.
