Nabożeństwo wielkosobotnie rozpoczyna się od święcenia ognia, wykrzeszonego z kamienia, co jest symbolem, że Jezus Chrystus mocą własną przywróci sobie życie i wstanie z grobu, w którym zostając, był jakby zgaszoną światłością świata. Potem poświęca się wielkanocna świeca, czyli paschał, będący godłem Chrystusa zmartwychwstałego i tryumfującego. W dniu tym także odbywa się poświęcenie wody do chrztu św., dla tego, że według dawniejszej kościelnej karności, chrzest św. publicznie udzielany był katechumenom w wielką sobotę.

O ciemnej jutrzni. Jutrznia z Laudesami, przypadająca na dni wielkiego czwartku, piątku i soboty, odmawia się publicznie w kościele z wieczora, w wigilie tychże dni; pod koniec tego nabożeństwa, zapalone świece, stojące na trójkącie i na ołtarzu, zostają zgaszone; dla tego zowie się jutrznią ciemną. Zagasza się światło na znak głębokiej żałoby i dla przypomnienia tych ciemności, którymi pokryła się ziemia w chwili śmierci Boga- człowieka. Stopniowe gaszenie świec, obok zachowania w tern zwyczajów starożytności, ma oznaczać ucieczkę i jakby zniknienie Apostołów i innych uczniów, kiedy Mistrz ich został pojmany; świeca zaś osadzona na wierzchołku trójkątnego świecznika, nie zgaszona chowa się za ołtarz i potem znowu się ukazuje, na wyrażenie śmierci Chrystusa i rychłego jego zmartwychwstania. Po skończonym nabożeństwie ciemnej jutrzni, w chórze przez lekkie uderzenie o stopnie ołtarza i ławki czyni się łoskot, przez który się wyraża owa trwoga, jaka ogarnęła widzów, kiedy zgraja żołnierzy i służalców rzuciła się w Ogrójcu na Pana Jezusa, i kiedy przy skonaniu Jego na krzyżu całe przyrodzenie zostało wstrząśnięte: słońce się zaćmiło, ziemia zatrzęsła, rozpadły się opoki, pootwierały groby i rozdarła się kościelna zasłona.

Na ciemnej jutrzni odmawiają się psalmy, którymi król-prorok opłakiwał zniewagi, mające być wyrządzane Chrystusowi Panu w czasie Jego męki i czytają się lamentacje, w których Jeremiasz prorok wyrażał swą boleść, patrząc na zwaliska nieszczęsnej z Jerozolimy, i przypominając zbrodnie ludu żydowskiego, które klęski te na nią sprowadziły; i my powinniśmy rozpamiętywać okropność boleści Jezusa ofiarującego się za nas i obrzydliwość grzechów naszych, które były i są przyczyną męki naszego Zbawiciela. Dla tego Kościół św. po każdej lamentacji, pod obrazem grzesznego miasta, woła do duszy chrześcijańskiej: „Jeruzalem, Jeruzalem, nawróć się do Pana Koga twego!“

W uroczystość wielkanocną obchodzi Kościół św. pamiątkę zmartwychwstania Jezusa Chrystusa. Nazwanie tej uroczystości wzięte jest od nocy, w której Chrystus zmartwychwstał, a która dla nas z tego względu jest nocą wielką i bardzo ważną.

Ponieważ zmartwychwstanie Chrystusa jest zasadą naszej wiary, naszego zmartwychwstania i wiecznego życia (1 Kor. 15), stąd uroczystość wielkanocna dla chrześcijan jest najważniejszą i najmilszą. Dla tego też Kościół św. z większym ją niżeli inne weselem i radością zwykł obchodzić.

Rezurekcja. Uroczystość wielkanocna zaczyna się od wspaniałego i wesołego nabożeństwa, która Rezurekcja się zowie. Ta rezurekcja wyobraża samo zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa i odprawuje się w sobotę wieczorem, albo o północy, lub też w niedzielę rano, stosownie do miejscowego zwyczaju i zbierania się ludu do kościoła. Rezurekcja rozpoczyna się u Grobu Pańskiego, skąd po prześpiewaniu modlitw stosownych, wychodzi uroczysta procesja z Najśw. Sakramentem i trzy razy przy wesołych nabożnych pieniach wewnątrz lub zewnątrz kościoła obchodzi Podczas tej procesji niesie się krzyż czerwoną stułą przepasany, Paschał zapalony i figura Chrystusa zmartwychwstałego z chorągiewką w ręku. Są to godła zwycięstwa, jakie Chrystus odniósł nad śmiercią, a zarazem godła naszego zmartwychwstania i wiecznej radości w niebie, jaką nam Chrystus przygotował, bylebyśmy tylko zasłużyć na nią się starali. Po procesji i prześpiewaniu modlitw, jutrznia o zmartwychwstaniu Pańskim się odprawuje.